Ανάπηρα άτομα και μη λειτουργικές κοινωνίες

Τη Δευτέρα 29/11/2021 φιλοξενήσαμε διαδικτυακά στο σχολείο μας τον Έλληνα Ευρωβουλευτή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Στέλιο Κυμπουρόπυλο σε μια συζήτηση που αφορούσε στα ανάπηρα άτομα, με αφορμή την 3 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Ο κ. Κυμπουρόπουλος διευκρίνισε αρχικά ότι απορρίπτει τον όρο «άτομα με ειδικές ανάγκες» και προτιμά τον προσδιορισμό «ανάπηρος άνθρωπος», προσδιορισμό ο οποίος ίσως είχε παλιότερα μια αρνητική χροιά, πλέον όμως περιγράφει έναν άνθρωπο «με αναπηρία» εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο είναι δομημένες οι κοινωνίες.

Είχε την τύχη, υποστήριξε, να γεννηθεί σε μία οικογένεια η οποία αγάπησε από την πρώτη στιγμή το παιδί της, όπως κι αν ήταν αυτό, και προσπάθησε να το βοηθήσει να μεγαλώσει και να λειτουργήσει στην κοινωνία. Παρά τις αρχικές δυσκολίες κατάφερε να ενταχθεί στο σχολικό περιβάλλον, να πετύχει στην Ιατρική, να είναι παρών στο Ευρωκοινοβούλιο. «Από νωρίς κατάλαβα ότι το ουσιαστικό ήταν να πιστέψω σε μένα, να αγαπήσω εμένα και να πω ότι είμαι εδώ, είμαι εδώ ως άνθρωπος, όπως είμαι, για να μπορέσω να προσφέρω κι εγώ την ομορφιά μου στην κοινωνία, όπως ο κάθε άνθρωπος».

Τόνισε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει εργαλεία και οδηγίες στα κράτη μέλη για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία αλλά το επίπεδο συμμόρφωσης με τις οδηγίες είναι αποκλειστικά στη δικαιοδοσία τους γι’ αυτό και είναι διαφορετικό για κάθε κράτος μέλος.

Στην Ελλάδα, μολονότι τα πράγματα είναι σήμερα πολύ καλύτερα σε σχέση με το παρελθόν, υπάρχουν ακόμη πολλά να γίνουν: «Οι νόμοι στην Ελλάδα για τους ανάπηρους είναι πάρα πολλοί και οι περισσότεροι είναι κακοί νόμοι» - πιο σημαντικό βήμα, όμως, θεωρεί την αλλαγή της εν γένει αντίληψης των Ελλήνων πολιτών απέναντι στα ανάπηρα άτομα: «να αντιμετωπίζετε τον ανάπηρο πρώτα ως άνθρωπο. Η αξία είναι μοναδική».

Πρόσθεσε ότι ο ίδιος είναι λειτουργικός επειδή διαθέτει προσωπικό βοηθό και κατέληξε ότι το πόσο ανάπηρος είναι τελικά ένας άνθρωπος εξαρτάται, φυσικά, από το βαθμό αναπηρίας του αλλά και από το πόσο λειτουργική είναι και η κοινωνία μέσα στην οποία ζει και κινείται. Χρέος, λοιπόν, των σύγχρονων κοινωνιών είναι να εντοπίσουν τις ικανότητες του κάθε ατόμου, τις δεξιότητες μέσω των οποίων θα προσφέρει το άτομο στην κοινωνία.